بازی های رایانه ای یکی از بخش های محبوب و جذاب زندگی جوانان و نوجوانان شده است؛ به طوری که در ایران حدود ۳۲ میلیون نفر بازیکن داریم که به طور میانگین ۹۰ دقیقه در طول روز بازی می کنند.

بازی های سبک جهان باز به خاطر آزادی عملی که به مخاطبان داده می شود از مخاطبان زیادی برخوردار است اما همیشه این بازی ها خوب نیستند و در اغلب موارد از خشونت بالایی برخوردارند و آموزش های نامناسبی به بازیکنان می دهند.

یکی از بازی هایی که راجب آن تحقیق کرده ام و حال میخواهم شما دوستان عزیز را از آثار منفی آن مطلع کنم، بازی watch dogs است. این بازی ساخت یکی از شرکت های بازی سازی بزرگ به اسم Ubi Soft است و در ماه می سال ۲۰۱۴ منتشر شده است که توانست جوایز بسیار زیادی را دریافت کند.

این بازی انتقاد های اساسی را به ساختار اطلاعاتی جوامع جدید مطرح میکند، اما در عین حال هدف مهم تری را نیز دنبال می کند: آن هم ایجاد توهم سراسر بینی است.
توهم سراسر بینی می تواند هزینه های کنترل اجتماعی را کاهش داده و شهروندان را به مطیع بودن وا دارد.
این درست همان کار ویژه ای است که بازی watch dogs دارد: ایجاد توهم سراسر بینی و ربایش آزادی.

در این بازی شهر بزرگ شیکاگو طراحی شده و مکان های زیادی برای سرک کشیدن و انجام کارهای متفرقه یا مأموریت های فرعی دارد، مأموریت هایی که در هرکدام زد و خورد حسابی انتظار بازیکن را می کشد که خب این یعنی عادی سازی خشونت و دعواهای خیابانی.

این امر باعث می شود که در طولانی مدت بازیکن تأثیر پذیر و خلق و خوی آن دچار تغییر شود و شاهد عصبانیت و خشم غیر قابل کنترل آن ها باشیم به طوری که امروزه متاسفانه در کشور و در اغتشاشات اخیر، این خشونت و سبک رفتار قابل لمس و مشهود است.

همچنین در بعضی از بازی ها طریقه ساخت مواد آتش زا و مواد منفجره به بازیکنان آموزش داده می شود؛ به طور مثال کوکتل مولوتوف که اغتشاشگران این روز ها از آن استفاده می کنند را در بازی The last of us و بازی Resident Evil نحوه ساخت آن را یاد گرفته اند.

از والدین محترم خواهشمندم که در انتخاب نوع بازی برای فرزندان خود هوشیار باشند، در مورد بازی تحقیق کنند و تنها متکی به رده بندی سنی مشخص شده روی بازی ها نباشند.

بازی های ویدیویی بیشترین تأثیرات را به صورت خودآگاه و ناخودآگاه بر روی فرزندان ما می گذارند که در آینده متوجه این تأثیرات می شویم که بهتر است از همین حالا قبل از آنکه دیر شود مراقب فرزندانمان باشیم.

نویسنده: محمد رضا ایمانی